2014-11-22

Diari


Sabtu lepas masa sessi memunggah barang-barang lama kat rumah Mak Aji, selain dari jumpa buku setem aku tu, aku jumpa diari arwah atuk (bapak kepada Mak Aji) and surat Ima.
Surat ni kalau dibaca pada tahun 1988, akan rasa sedih.
Tapi bila aku baca balik tahun 2014, aku tak boleh tahan ngan dia punya bahasa. Bukan nangis sedih. Tapi gelak sampai nangis!




Cerpen singkat luahan perasaan, siap ada sign kat bawah ntah apa motif ntah aku tak paham.
Masa arwah atuk meninggal Ima baru darjah 3. Kira terer la darjah 3 dah boleh buat cerpen gini. Bajet sedih sangat ni.

Aku and Ima memang close dengan arwah atuk.
Sebab waktu tu memang kitorang dua orang je cucu yang boleh dikatakan kategori 'dah besar' kat Malaysia. Kalau kat Singapore waktu tu ada 2 orang yang lebih kurang baya kitorang. Tapi sebab dorang jauh, jadi balik kampung tak sekerap kitorang. Kitorang berdua ni asal ada cuti je terpacak kat kampung. Kalau dah takde tempat sangat nak melepak hujung minggu memang balik Tampin la kejenya. Walaupun just balik kampung, tapi kitorang seronok gila. Selalunya balik kampung Sabtu, lepas Mak Aji balik dari keje (Sabtu half day). Esoknya Ahad mesti follow arwah atuk ngan arwah nenek ke pasar Alor Gajah. Pi pasar je pun. Tapi seronok sebab dapat berjalan. Petang lepas balik dari pasar, atuk akan ajak Pak Aji bawak pi Tampin pulak. Pi pasaraya Tampin Store. Memang tu je la pun mini market paling gah kat town Tampin. MINI MARKET. MINI ya. Walaupun mini, tapi dia paling gah. Boleh imagine tak betapa takde bendanya town Tampin dulu nak banding ngan skarang.

Ikut pi Tampin Store ni kitorang suka. Sebab nenek akan shopping groceries. Arwah atuk akan bagi green lite untuk kitorang ambik apa je. Kalau boleh memang nak sambar mainan. Tapi setiap kali arwah atuk bagi green lite, akan disusuli dengan jelingan Mak Aji kat blakang atuk, jadi kitorang settled ngan cokelat je la. Arwah atuk akan sauk segala macam jajan untuk kitorang.

SAUK ya.
Aku tak tipu. Memang arwah atuk akan main sauk je cokelat, eskrim, cheese, air kotak, air vitagen, twisties...segala tok nenek makanan yang sedap-sedap. Untuk dibawak bekal balik Bangi katanya. Tapi selalunya kat kampung jugak benda ni semua selesai. I tell you, arwah atuk kalau beli cheese bukan satu macam je. Yang keping, yang tiga segi, yang macam stick....kitorang makan cheese macam makan nasik. Maklumlah, jakun. Nak dapat makanan gempak-gempak macam ni memang time balik kampung je. Masa tu aku rasa apesal atuk ngan nenek lagi kaya dari makbapak aku?

Disebabkan waktu tu kitorang kerap balik kampung and dikategorikan sebagai cucu yang boleh diharap (sebab yang lain kecik-kecik lagi), memang arwah atuk and nenek tunggu kitorang duduk kampung setiap kali cuti sekolah. Bayangkan umur aku 9 tahun, Ima 7 tahun, arwah atuk percaya kat kitorang mengecat dinding rumah.
Tu belum lagi diajar pegang cangkul and sabit kebas dusun. Aku sendiri tak berani nak bagi Redza pegang kitchen scissor. Tapi arwah atuk selamba percaya kitorang pegang sabit.

Arwah atuk ada habit.
Apa-apa dia buat dia akan tulis kat diary.
Kalau dia pegi pasar beli apa pun dia akan tulis siap dengan harga sekali.
Kalau anak-anak dia bagi duit bulan, pun dia akan catat.
Mungkin jatuh sikit la habit atuk ni kat aku. Cuma aku tulis kat blog. Merepek.



Salah satu diary atuk.
Tahun 1990 Ima sambung the diary...tapi kau tengok la dia tulis apa.
Mula-mula tulis je dah ada unsur-unsur sakit hati.
Bapak pinjam gunting pun sampai nak kena masukkan dalam diari reminder untuk mintak balik esok. Ntah apa-apa. Aku lempang kang saje je budak ni.

Diary atuk yang terakhir warna biru.
Last sekali dia tulis 'Dahlia pulang ke Bangi jam .... "
Anak dia balik ke Bangi semula pun dia tulis. And itulah update terakhir arwah atuk sebab esoknya pukul 10am atuk meninggal. Diaryn ni Mak Aji simpan.

Sejak dari tu la aku azam nak tulis diary and catit perkara-perkara penting.
Tapi masa sekolah rendah aku takde duit nak beli diary. Toksah kata diary la, buku otograf pun takde beb. Start dari matrik aku ada diari. Seronok bila ada diari ni. Boring-boring tak tau nak buat apa aku selak balik diari aku baca balik apa yang aku tulis. Nota kelas taknak baca, tapi diari sampai naik hafal aku dok ulang-ulang baca. Aku stop tulis diary year 1999 sebab troma bila ternampak nota tulisan exbf aku dalam diari aku. Ko penah tengok cerita kat filem tak kau nak larikan diri dari saiko tapi bila kau masuk bilik kau nampak nota atas meja "I will find you!"

Gila scary bodo.

Tu la punca aku stop tulis diary.
Sebab terbayang-bayang je lagi kat mata aku selak-selak diari nampak exbf aku tulis nota ugutan.
So now aku buat life jurnal secara online je lah. Tempat untuk aku merepek meraban.