2024-07-22

Anak perempuan sulung


Post aku pasal jadi anak perempuan sulung hari tu rupanya ramai yang meluahkan rasa. Surprisingly ramai yang bercerita hal kakak masing-masing. Post aku katanya buat dorang realize memang kakak banyak berkorban.

"Kalau kakak buat salah, kitorang tak pernah kena marah. Tapi kalau adik-adik buat salah, kakak pun kena marah sekali"

I cried 😭.

Tapi percayalah cakap aku, anak sulung perempuan tak kecil hati menanggung salah adik-beradik. Mengalah untuk adik-adik pun tak apa. Nature menjadi anak sulung memang macam tu. Ada kekuatan built-in siap-siap dalam badan.

Masa umur 6 tahun, setiap kali balik dari sekolah (sekolah aku kat Kajang, perjalanan balik 30 minit dengan bas sekolah), aku always nak cepat-cepat sampai. Tak sampai hati biar Ima duduk nursery tanpa aku. Padahal umur aku baru 6 tahun. Umur yang sepatutnya seronok bermain tak pikir masalah. Tapi at that age aku dah start pikir nak balik cepat so that Ima aku tak alone dan orang tak mempergunakan dia. Padahal kalau kau ada, bukannya adik aku dapat special treatment pun. Kitorang tetap kena makan atas lantai bentang surat khabar. Tetap tido kat hall alas kain batik. Takde pun dapat makan atas meja and tido dalam bilik macam anak orang lain. Tapi takpe, at least Ima not alone. Aku ada. Gitu pikir aku.

Umur 6 tahun aku dah pandai sabarkan Ima bila dia teringin nak makan buah anggur yang budak-budak lain makan. Aku pujuk Ima, jangan mintak-mintak. Itu mak dorang yang bawa. Tapi Ima, being anak nombor 2 kan degil sikit.

"Tapi Ima dengar mak dia kata makan sama-sama dengan yang lain"

Masa Darjah 3, Ima Darjah 1. Registration day adalah pada hari pertama sekolah. Pak Aji masih jadi cikgu masa ni. Hari pertama sekolah Pak Aji kena berada di sekolah dia juga. Maka akulah yang dipertanggungjawabkan uruskan Ima masuk kelas yang betul, dapat tempat duduk yang bagus and settlekan hal-hal pendaftaran. Darjah 3, ya! Tinggi betul tawakkal mak bapak aku biarkan anak umur 9 tahun uruskan pendaftaran adik. 

Time rehat, Ima tunggu tepi kelas. Bagitau duit hilang. Tercicir. Aku pun bagi duit belanja aku yang tak sampai 50 sen tu. Biar adik makan, aku tak makan takpe. Kadang-kadang aku simpan duit belanja, tak habiskan masa recess sebab nanti balik dari sekolah kadang-kadang Ima nak aiskrim pakcik moto pulak. Ya ampunn, memang gini ke tanggungjawab anak sulung? 😭

MENGALAH adalah benda paling basic anak sulung kena ada. Dalam apa juga keadaan kau kena mengalah. Mengalah dulu, explain kebenaran kemudian. Walaupun kena bantai dengan mak bapak, takpe. Itu memang basic requirement menjadi anak sulung. Mak kau tengah marah, kau explain apa pun tak lut. Jadi, biarkan dia bantai dulu, nanti kendian kau explain. 

Ada satu hal yang aku terkenang-kenang. Nak kata aku kecil hati, I don't know. Benda pun dah lama berlalu. Berlaku masa Ima Form 3. Aku Form 5. Masa ni Ima kat SMSAH (Jitra). Selalunya kalau beli baju raya kitorang semua pergi sama-sama. Maknanya, kena tunggu Ima balik baru start beli baju raya. Tahun tu, baju raya aku dibeli dulu. Macam biasalah, beli kat mall di Sungai Wang tu. Kat bahagian baju longgok-longgok.

One day, Pak Aji and Mak Aji keluar dengan Ima and Ibal. Bila dorang balik, aku turun. Nampak Ima tengah test baju raya and kasut raya depan Mak Aji kat hall. Aku tengok je baju raya and kasut tu. Dalam hati aku, ini bukan baju beli kat longgok-longgok ni. Kasut pun bukan BATA. Cantik baju tu. Seluar, shirt and jacket. Warna khakis. Kasut dia macam ni:

Macam nilah pesennya. Tali ikat-ikat kat betis. Tapi bukan sandal. Yang Ima beli macam sneakers. Masa tu rare la kasut pesen ni. Macam orang have-have. Aku just pandang je Ima try baju complete dengan kasut. Tak cakap apa-apa pun. Tapi Mak Aji tiba-tiba bersuara "Adik tu ada majlis raya kat skolah nanti. Bagilah dia cantik sikit". 

Aku diam. Maybe terdetik kecil hati sikit masa tu sebab masa aku pilih baju raya, Mak Aji pesan siap-siap "Jangan beli yang mahal-mahal. Kalau beli yang mahal, nanti tak adil adik-adik pun nak juga". 

Bila nampak Mak Aji belikan Ima baju yang dari butik, terasalah juga. Bukan apa, aku pernah diejek pakai baju raya buruk di open house kawan. Nak biar adik dengan adik-adik sampai baju aku pun kena ejek. 

Masa melawat Ima di Jitra, Mak Aji belikan kasut sport shoe untuk Ima. Aku ni sampai kena ejek Ronald McDonald sebab pakai kasut sukan Pak Aji untuk datang aktiviti skolah. Sumbat tisu nak bagi ketat. Tak berani minta mak bapak belikan kasut sukan sebab nanti tak adil untuk adik-adi. 

Again, Mak Aji ada rasa bersalah. Sebab tanpa aku perlu cakap apa-apa dia kata "Adik tu masuk sukan. Kenalah ada kasut skolah"

Dalam hati aku cakap "Aku bukan tak nak masuk sukan, tapi terpaksa pilih untuk tak masuk sukan sebab nanti kena beli kasut". 

Tapi tu lah. Agaknya sebab yang dapat kelebihan ni semua adik-adik sendiri, jadi aku tak merajuk lama-lama. Bukannya orang lain, adik-adik sendiri juga. Kejap je berasa hati, pastu oklah.

Aku rasa cara mak aku tunjukkan bahawa aku adalah orang penting adalah dengan meminta memahami. 

Mama takde duit lebih nak beli untuk kau, jadi kau kena faham. 

Mama takde duit nak hantar kau tusyen, sebab belanja adik kau kat asrama pun dah besar, jadi kau kena faham. 

Ibal tu lelaki, lasak. Kasut kena 2 pasang. Kau kena faham.  

Mama kerja. Balik petang dah penat. Kau kena faham, Jadi kau kena kemas rumah.

Hujung minggu ni saja mama nak berehat. Kau kena faham. Jadi, lepas kemas rumah, kau kena siang ikan-ikan ni semua.

Aku orang penting. Cuma dia tak pandai nak sampaikan betapa pentingnya aku dalam rumah tu. Maybe sebab Mak Aji membesar dengan neneknya di kampung. Dah biasa balik dari sekolah kena cari kayu api, kena kemas rumah, kena masak. Jadi dia merasa it is normal kalau aku kena buat benda yang sama. 

Now, nak beli langsir baru tanya pandangan aku. Nak ganti sarung sofa, tanya pandangan aku. Nak masak raya bincang dengan aku. Nak buat birthday party Widad pun discuss dengan aku. Kadang nak pergi holiday pun tanya aku. Nak duduk hotel minta aku book-kan. Padahal anak jantan dia ada kat rumah tu. Ibal kadang fedap nak ajak mak bapak aku berjalan. Tak maunya dorang. Tapi kalau aku yang offer "Mama nak ikut Diana gi Penang? Nak ikut Diana balik Tganu?" Berdesuppp. Hilang gout-gout dia semua dapat berjalan.

Kalau makcik-makcik aku dari Singapore nak datang, Mak Aji akan call "Ni makcik-makcik kau nak datang Bangi ni. Kita nak bagi makan apa eh?"

"Makcik kau". Supaya nampak macam aku yang kena bertanggungjawab, kan? Licik beliau. 

Pastu dia pakai "kita" pulak. Aku macam eh "KITA???" Aku kat Subang Jaya tau. Yang dalam rumah tu ada Ibal sikitttt dia tak ajak bincang. Aku yang jauh ni yang dia suruh balik. 

"Esok kalau mama papa dah takde, jangan biarkan adik-adik. Kau jaga adik-adik kau". 
Aku jawab "Ye lah, Ma. Memang kerja Diana dari kecil sampai ke tua menengokkan adik-adik".